Quantcast
Channel: EVEN STILSTAAN ... - kleinkind-rune
Viewing all articles
Browse latest Browse all 15

Losse gedachten...

0
0

14 dagen duurde het deze keer… de naweeën van de chemo. Best wel lang. Maar eens ik me weer wat beter voel dan kriebelt de creativiteit. Niet om een hele dag van alles te doen, want dat lukt me helaas niet meer maar om mijn dag wat in te kleuren met leuke dingen. Gaande van lezen (blij dat ik me kan concentreren, want dat was ooit anders… "Het Bernini Mysterie" ging er vlot in.), tot wat haken (nu bezig aan een mini draakje voor kleindochtertje Kira) en tot eergisteren weer even te gaan wandelen in de bossen (Het Heidebos in Moerbeke)

NAAMLOOS.jpgNAAMLOOS1.jpg

en eind vorige week zelfs even te gaan shoppen met de 2 oudste kleindochters. 

Die vonden het maar al té leuk om eens met oma op stap te gaan en - winkel in, winkel uit - dingen te gaan bekijken die ze zelf leuk vonden. Zelfs Standaard Boekhandel werd aangedaan… leuk om de meisjes bezig te horen over hun interesses qua lectuur. Geproefd werd er ook… snoepjes, chocolaatjes, nog meer chocolaatjes, … want er stonden overal ‘kraampjes’ in het shoppingcenter waar hier en daar iets te krijgen viel.

Onlangs bijgewerkt.jpg

Wat zou ik die meisjes graag zien opgroeien tot jongedames… maar ‘k mag al blij zijn dat ik al respectievelijk 11 en 9 jaar heb mogen deel uitmaken van hun leven. Uiteraard hoop ik nog op veel langer, maar in de huidige situatie sta ik daar toch meer en meer bij stil. Niet negatief hoor... ik ben realistisch...

Als ik zo overschouw hoe dit jaar al verlopen is en wat er allemaal is gebeurd dan mag ik gerust zeggen dat het weer een heel intens jaar was.

Begin februari: behandelingen stopgezet wegens ‘progressieve ziekte’ … en geschikte chemo 'op'. Dat kwam binnen. Het werd afwachten wat de scans zouden geven in mei. Die waren stabiel. Niet goed. Maar stabiel. Oef.

Eind Juni: mijn vader overlijdt. Na een wake van 3 dagen en 2 nachten (ik wou niet van zijn zijde wijken… had hem beloofd dat hij ‘die reis’ niet alleen zou moeten maken…) stopte het plots. Hij is zacht gegaan maar het was heel intens. Je zou kunnen zeggen: “gelukkig kreeg ik op dat moment geen chemo”… want daardoor voelde ik me ook wat beter en kon ik dit aan, maar zoiets is heel dubbel natuurlijk. Ik voelde ondertussen wel dat er vanalles gaande was in dat lijf van mij…  Ik leefde een paar weken op adrenaline om de begrafenis en andere zaken te helpen regelen. Emoties werden quasi uitgeschakeld want anders redde ik het niet. En gedurende die 3 intense laatste dagen met mijn vader kreeg ik telefonische hulp van de psychologe waarvoor ik haar heel dankbaar ben. Er waren te intense dingen gebeurd net voor het overlijden van pa en zonder haar luisterend oor had ik het niet gered denk ik. Ik focuste me op mijn vader en het nakende afscheid en niet op alle andere negatieve dingen rondom mij. Dat hielp om hier doorheen te raken.

(Tekst voor mijn vader die ik schreef net na zijn overlijden...en uiteindelijk met knikkende knieën voorlas in de kerk)

Pa,

jij op je fiets

op weg naar mij,

het koffietje en het volkorenspeculaasje wachtte op jou

en ik… ik was zo gelukkig

dat je er zonder woorden

telkens weer voor me was

als ik jou het meeste nodig had,

ook al had je het er zelf heel moeilijk mee…

Je geloofde in mij , “ ‘k deed het goed” en

je was er fier op hoe ik hiermee omging, zei je tegen iemand.

En voor die bevestiging en erkenning Pa,

ben ik jou eeuwig dankbaar.

Ik geloof weer in mezelf

en mijn geschenk aan jou is

dat ik jou hielp tijdens de moeilijkste reis van je leven.

Samen hand in hand.

Het ga je goed pa.

Liefs… voor altijd

Lucretia

 

Ik werd heen en weer geslingerd tussen intens verdriet en vreugde, vreugde en intens verdriet… dus ga je op automatische piloot. (vreugde omdat ik aan ’t aftellen was en zo hard hoopte dat ik kon vertrekken naar de VS). Het verdriet om m'n vader. 

Begin augustus werd in de VS ons 5de kleinkindje geboren. Een meisje Kira, en het 3de kindje van onze zoon en schoondochter. We trokken er heen en je wordt vertederd door de baby en de 2 andere kindjes die je al zo lang hebt moeten missen.

IMG_20170828_133050.jpg

IMG_20171014_133113.jpgHet ‘naar huis’ gaan was deze keer nog moeilijker dan alle vorige keren. Het bleef maar spoken in mijn hoofd: “kom ik hier ooit nog terug?”, “zal mijn jongste kleindochtertje me ooit leren kennen?”,… En ja, ik weet het, er is Skype… maar oma op een flatscreen is geen oma ‘in real’. Die kindjes herkennen wel je gezicht maar voelen je niet in 3D; voelen je warmte niet…

De laatste dag van augustus: scans. Niks goeds van te zeggen. Ik gooide de handdoek in de ring en wou voor comfort gaan maar na een weekend ‘gebrainstorm' besloot ik nog een laatste kans te wagen met Caelyx. Wie niet waagt niet wint, nietwaar?

Ondertussen reeds 2 keer Caelyx gekregen en nu hopen dat een 3de keer kan volgen op 10 november. Alles hangt nu af van de leverwaarden; die blijven maar stijgen…en niks is dus zeker.

Het is hier nooit echt rustig maar toch kan ik nog genieten. Als het kan probeer ik het leven op te zuigen met volle teugen en zoveel mogelijk de negatieve dingen te bannen. Ik maak meer keuzes en word selectief.

Soms heb ik ook van die rare kronkels. Ik wou allang een nieuwe bril maar zei steeds tegen mezelf: “dat is niet meer nodig, je zult hem toch niet lang kunnen dragen…”. Maar vorige maand had ik zoiets van: “why not?”, “ Doe eens zot en koop die bril…”  Heb mezelf dus verwend met die nieuwe bril èn ben in mijn enthousiasme ook nog gegaan voor 2 nieuwe jurkjes. Het is nu dat ik dit moet doen, het is nu dat ik dit kan doen, nadien is het te laat.

 

 

 

 


Viewing all articles
Browse latest Browse all 15

Latest Images

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

Reglex 10 servicebeurt

TK: Tudor Pelagos 39

TK: Tudor Pelagos 39

TK: Tudor Pelagos 39

TK: Tudor Pelagos 39